Zalecane spożycie wapnia w innym wieku jest takie samo dla obu płci.

Działy HR zwykle chętnie pomagają promować zdrowie i dobre samopoczucie pracowników i często mają skuteczne sposoby informowania o specjalnych wydarzeniach i programach — mogą nawet zaangażować dostawców świadczeń zdrowotnych firmy, aby pomóc w rozpowszechnianiu informacji. Współpraca z personelem HR i menedżerem pomoże zapewnić, że Twój program chodzenia z powodzeniem rozpocznie się.

Jak łatwo można chodzić w Twoim miejscu pracy?

Ocena możliwości poruszania się po miejscu pracy jest kolejnym niezbędnym krokiem przed uruchomieniem. Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom oferują bezpłatny audyt możliwości chodzenia w miejscu pracy, aby pomóc Ci zidentyfikować sposoby, aby chodzenie w miejscu pracy było bezpieczniejsze i bardziej pożądane. Audyt dotyczy dostępności chodników i ścieżek, widoczności, przeszkód na chodnikach i nie tylko. To świetne miejsce na początek. Twój kierownik obiektu może być chętny do pomocy w przeprowadzeniu audytu — i koordynowaniu ulepszeń.

Zaproś wejście

Pielęgnuj poczucie odpowiedzialności za program wśród swoich współpracowników, prosząc ich o dzielenie się pomysłami, gdy jesteś na etapie planowania. Będziesz potrzebować nazwy programu, struktury i sposobów promowania go wśród ludności w miejscu pracy. Poproś o wkład ze wszystkich poziomów swojej organizacji, od pracowników pierwszej linii po menedżerów i dyrektorów. Jednym ze sposobów jest tworzenie grup fokusowych dla pracowników. W każdym dziale można zidentyfikować ambasadorów chodzenia — reprezentujących kolegów i propagujących program chodzenia. Jeśli istnieje już system reprezentacji, rozważ wprowadzenie na nim programu chodzenia zamiast wymyślania koła na nowo.

Zidentyfikuj trasy

Udostępnienie pracownikom ustalonych tras sprawi, że spacery w miejscu pracy będą bardziej atrakcyjne i wygodne. Skorzystaj z bezpłatnego narzędzia online, takiego jak MapWalk™, aby łatwo mapować trasy w pobliżu miejsca pracy — i utworzyć bazę danych tras. Poproś pracowników o udostępnienie swoich ulubionych tras.

Oceniać

Aby uzyskać stałe wsparcie kierownictwa, ustal sposób oceny programu przed jego rozpoczęciem — kolejna okazja do współpracy z działem HR. Śledzenie podstawowych miar, takich jak koszty opieki zdrowotnej, produktywność (np. absencja) i zadowolenie pracowników przed wdrożeniem programu chodzenia w ramach zintegrowanego programu odnowy biologicznej, pozwoli Ci ocenić postępy Twojej populacji i skuteczność Twoich wysiłków w czasie.

Zorganizuj wydarzenie inauguracyjne

Rozpocznij swój program chodzenia od uroczystości inauguracyjnej — w połączeniu z otwartą rejestracją lub innym zaplanowanym wydarzeniem ogólnofirmowym. Szukaj w swojej społeczności kreatywnych sposobów na podekscytowanie pracowników. Certyfikowany trener personalny może zaoferować seminarium w porze lunchu na temat Chodzenia dla zabawy i fitnessu; lokalny sklep obuwniczy może rozlosować parę butów do chodzenia; podiatra może zapewnić bezpłatne konsultacje bólu stóp na miejscu. Spraw, aby wszyscy mogli dowiedzieć się więcej o tym, jak zacząć chodzić i dlaczego — i zarejestruj się.

Chodzące wyzwanie

Aby wzbudzić jeszcze większe zainteresowanie, organizuj okresowe wyzwania związane z chodzeniem — nie muszą być skomplikowane ani drogie. Konkurencyjni ludzie w Twojej organizacji tylko czekają na szansę, aby wyjść i pokazać swoje rzeczy. Poproś pracowników, aby śledzili kroki (za pomocą krokomierzy), mile lub czas marszu indywidualnie lub w zespołach — i nagrodź zwycięzców dużym uznaniem i prawami do przechwałek.

Dodatkowe zasoby

Kalifornijski Departament Zdrowia Publicznego

Kanadyjska Agencja Zdrowia Publicznego

Departament Zdrowia i Opieki Społecznej Stanów Zjednoczonych

Podgląd PDF

Uczestnictwo w dużej aktywności fizycznej oraz spożywanie bogatej w składniki odżywcze i zdrowej diety to cechy charakterystyczne zdrowego stylu życia. Często sportowcy są wzorowymi obywatelami doskonałego zdrowia; jednak znaczna liczba sportowców doprowadziła zdrowe nawyki do skrajności, tak że stają się one patologiczne i szkodliwe dla ogólnego stanu zdrowia i dobrego samopoczucia. Niezależnie od tego, czy jest to wykonywane nieumyślnie, czy celowo, około 25% elitarnych zawodniczek uprawiających sporty wytrzymałościowe, estetyczne i wagowe cierpi na zaburzenia odżywiania i pewną odmianę triady zawodniczek.

Triada zawodniczek charakteryzuje się brakiem miesiączki (co najmniej trzy miesiące bez miesiączki), osteoporozą (osłabione kości i zwiększone ryzyko złamań) oraz zaburzeniami odżywiania. Droga od optymalnego zdrowia do pełnej manifestacji triady przebiega wzdłuż kontinuum. Oznacza to, że nawyki żywieniowe i aktywności sportowca mogą wahać się od optymalnego stanu zdrowia po ciężką jadłowstręt psychiczny. Jej kości mogą być niewiarygodnie mocne, a nawet bardzo kruche i podatne na złamania. Może mieć regularne, miesięczne miesiączki lub przedłużający się brak miesiączki. Trzy elementy: nieregularne miesiączki, osłabienie kości i zaburzenia odżywiania są ze sobą ściśle powiązane. Nawet jeśli atletka niekoniecznie wykazuje pełną manifestację triady żeńskiej atlety, nadal może być zagrożona negatywnymi konsekwencjami zdrowotnymi i wydajnościowymi.

Triada pojawia się, gdy sportowiec spala więcej kalorii niż zużywa, tworząc stan zmniejszonej dostępności energii. Może się to zdarzyć, gdy sportowiec zwiększa swoją aktywność fizyczną bez odpowiedniego zwiększenia spożycia kalorii lub jeśli ogranicza spożycie kalorii. Kiedy tak się dzieje, organizm próbuje przywrócić równowagę energetyczną, zużywając mniej energii na wzrost, reprodukcję i różne inne ważne funkcje organizmu. Zatrzymuje się miesiączka i dochodzi do nierównowagi hormonalnej, co często prowadzi do zmniejszenia wytrzymałości kości i zwiększonego ryzyka złamań. Sportowcy najbardziej zagrożeni niską dostępnością energii i manifestacją triady to ci, którzy ograniczają spożycie kalorii, ćwiczą przez dłuższy czas, są wegetarianami i ograniczają rodzaje spożywanych pokarmów. Inne czynniki ryzyka obejmują treningi sportowe w młodym wieku, dietę, kontuzje sportowe i nagły wzrost objętości treningowej.

Zazwyczaj udział w sporcie wymaga wstępnego egzaminu fizycznego. Podczas tego egzaminu lekarz powinien zadać odpowiednie pytania, aby ustalić, czy atleta ma jakiekolwiek oznaki triady zawodniczki. Jeśli tak się stanie, multidyscyplinarny zespół składający się z lekarza, zarejestrowanego dietetyka oraz, jeśli sportowiec ma zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja lub bulimia, będzie współpracować, aby pomóc sportowcowi odzyskać zdrowie. Trener sportowca, fizjolog ćwiczeń, certyfikowany trener lekkoatletyczny, rodzice i inni członkowie rodziny również odgrywają ważną rolę w jej powrocie do zdrowia. Jeśli podejrzewasz, że koleżanka lub koleżanka z drużyny ma zaburzenia odżywiania lub którykolwiek z elementów triady zawodniczek i obawiasz się, że może ona zareagować defensywnie, jeśli wspomnisz o swoich obawach, rozważ pomoc w zastosowaniu podejścia „CONFRONT” zalecanego przez National National Association of Anorexia Nervosa and Related Disorders (ANAD) (http://www.anad.org):

C – Troska. Powiedz, że https://produktopinie.top/ zwracasz się do tej osoby, ponieważ zależy Ci na jej potrzebach psychicznych, fizycznych i żywieniowych.

O – Organizuj. Przygotuj się do konfrontacji. Zastanów się, kto będzie zaangażowany, gdzie jest najlepsze miejsce, dlaczego jesteś zaniepokojony, jak planujesz rozmawiać z daną osobą i najbardziej odpowiednim czasie.

N – Potrzeby. Czego jednostka będzie potrzebować po konfrontacji? Miej skierowania do profesjonalnej pomocy i/lub grup wsparcia, jeśli dana osoba będzie gotowa do szukania pomocy.

F – Zmierz się z konfrontacją. Bądź empatyczny, ale bezpośredni. Bądź wytrwały, jeśli dana osoba zaprzecza, że ma problem.

R – Odpowiadaj uważnie słuchając.

O- Zaoferuj pomoc i sugestie. Bądź dostępny, aby porozmawiać i zapewnić inną pomoc w razie potrzeby.

N – Negocjuj. Uzgodnij inny termin rozmowy i ramy czasowe, w których należy szukać profesjonalnej pomocy, najlepiej od lekarza specjalizującego się w zaburzeniach odżywiania oraz doświadczonego psychologa.

T – Czas. Pamiętaj, że jednostka nie zostanie „naprawiona” z dnia na dzień. Odzyskiwanie wymaga czasu i cierpliwości.

Więcej informacji o triadzie zawodniczek można znaleźć na stronie internetowej Koalicji Kobiet Sportowców.

Czy wymagania żywieniowe kobiet i mężczyzn różnią się?

Podstawy zdrowej diety są podobne dla mężczyzn i kobiet. Jedz, gdy jesteś głodny, przestań, gdy jesteś pełny. Wybieraj owoce, warzywa, produkty pełnoziarniste, białko i produkty mleczne o niskiej zawartości tłuszczów nasyconych. Unikaj tłuszczów trans, nadmiaru sodu i dodatku cukru.

Chociaż te ogólne zalecenia dotyczą wszystkich, bardziej szczegółowy plan żywienia i ćwiczeń w celu wykonania zaleceń różni się w zależności od płci.

Weźmy na początek potrzeby kaloryczne. Ponieważ mężczyźni mają ogólnie większe ciało (zarówno wzrost, jak i wagę) i większą masę mięśniową niż kobiety, mają również zwiększone zapotrzebowanie kaloryczne w porównaniu z kobietami.

Średniej wielkości, umiarkowanie aktywna fizycznie 30-latka potrzebuje około 2000 kalorii dziennie, podczas gdy jej męski odpowiednik potrzebuje około 2800 kalorii dziennie. Nawet jeśli mieli ten sam wzrost i wagę, referencyjne wartości spożycia (DRI) wskazują, że mężczyzna spala o około 400 kalorii więcej dziennie niż kobieta.

Chociaż zalecany rozkład węglowodanów, białka i tłuszczu jest taki sam dla obu płci, ponieważ mężczyźni na ogół potrzebują więcej kalorii, wymagają również wyższego całkowitego spożycia każdego z makroskładników.

Kobiety potrzebują mniej kalorii niż mężczyźni, ale w wielu przypadkach mają większe zapotrzebowanie na witaminy i minerały. Szczególne znaczenie dla kobiet ma odpowiednia podaż wapnia, żelaza i kwasu foliowego.

Ze względu na zmiany hormonalne związane z menstruacją i rodzeniem dzieci kobiety są bardziej niż mężczyźni podatne na osłabienie kości i osteoporozę. Z tego powodu przeciętna kobieta po menopauzie wymaga więcej wapnia niż jej męski odpowiednik (1000 mg dla kobiet w wieku od 51 do 70 lat w porównaniu do 800 mg dla mężczyzn w wieku od 51 do 70 lat). Zalecane spożycie wapnia w innym wieku jest takie samo dla obu płci.

Kobiety są również narażone na zwiększone ryzyko niedokrwistości z niedoboru żelaza w porównaniu z mężczyznami ze względu na comiesięczną utratę krwi związaną z miesiączką. Przeciętna kobieta przed menopauzą potrzebuje około 18 miligramów żelaza dziennie w porównaniu do 8 miligramów dla mężczyzn.

Zarówno mężczyźni, jak i kobiety potrzebują około 400 mikrogramów kwasu foliowego witaminy B, ale DRI szczególnie zalecają, aby wszystkie kobiety w wieku rozrodczym przyjmowały multiwitaminę zawierającą co najmniej 400 mikrogramów kwasu foliowego, aby zapobiec wadom mózgu i rdzenia kręgowego u rozwijającego się płodu. Te niszczące konsekwencje mogą wystąpić we wczesnych tygodniach ciąży, zanim kobieta zorientuje się, że jest w ciąży. Gdy kobieta jest w ciąży, DRI zalecają 600 mikrogramów dziennie.

Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą odczuwać korzyści sercowo-naczyniowe wynikające z umiarkowanego spożycia alkoholu, ale kobiety mogą również doświadczyć niszczycielskiego efektu – zwiększonego ryzyka raka piersi. W przypadku obu płci alkohol należy zawsze spożywać z umiarem, jeśli w ogóle.

Pomimo dodatkowego limitu kalorii mężczyźni cierpią na nadwagę i otyłość nieproporcjonalnie częściej niż kobiety. Skutki otyłości [definiowane jako wskaźnik masy ciała (BMI) >30 kg/m2] są szeroko rozpowszechnione i wyraźne, nękając ponad jedną trzecią Amerykanów.

Prawie 70 procent dorosłych w USA ma nadwagę (definiowaną jako BMI) >25kg/m2) lub otyły. Jeśli podzielisz to według płci, prawie trzech na czterech mężczyzn w wieku powyżej 20 lat ma nadwagę lub otyłość w porównaniu do około dwóch na trzy kobiety. Wśród osób starszych podobny odsetek mężczyzn i kobiet ma nadwagę, ale znacznie więcej starszych kobiet ma otyłość w porównaniu ze starszymi mężczyznami.

Można tylko spekulować, dlaczego mężczyźni stali się cięższą płcią. Niezależnie od powodów, gdyby mężczyźni byli w stanie pokonać bariery i zobowiązać się do zdrowszego odżywiania i większej aktywności fizycznej, większość mężczyzn stwierdziłaby, że ze względu na różnice płci w magazynowaniu tłuszczu i metabolizmie tłuszczu jest im łatwiej w porównaniu z kobietami. by schudnąć!

Ogólnie rzecz biorąc, zwiększona świadomość wartości odżywczej żywności, w tym kalorii, składu makroskładników oraz zawartości witamin i minerałów, umożliwi zarówno mężczyznom, jak i kobietom dokonywanie mądrzejszych wyborów żywieniowych i przybliży się o kilka kroków do ich celów w zakresie zdrowia, sprawności i kontroli wagi.

Bibliografia

Referencyjne Spożycie Diety dla energii, węglowodanów, błonnika, tłuszczu, kwasów tłuszczowych, cholesterolu, białka i aminokwasów. Waszyngton, DC: Instytut Medycyny, Rada ds. Żywności i Żywienia; 2005.Flegal KM, Carroll MD, Kit BK, Ogden CL. Rozpowszechnienie otyłości i trendy w rozkładzie wskaźnika masy ciała wśród dorosłych w USA, 1999-2010. Jamie. 20 stycznia 2012 r.

Czy wymagania żywieniowe kobiet i mężczyzn różnią się?

Chociaż te ogólne zalecenia dotyczą wszystkich, bardziej szczegółowy plan żywienia i ćwiczeń w celu wykonania zaleceń różni się w zależności od płci.